این شعر هم مال خودمه امید وارم خوشتون بیاد نظر هم یادتون نره:

در غروبی دلگیر

قدم زنان می روم

به سوی پارک لاله

از درب پارک می گذرم

بی هدف ، قدم زنان می گزرم

از کنار گربه های بازیگوش

از کنار کلاغهای شومی که هیچ حس خوبی نمی دهند به من

از کنار زوج هایی که سرها را به هم نزدیک کرده اند و می خندند

لبخند کمرنگی به لبم می آید

در دلم می گویم:

«دلهاتان پر عشق ، عشقتان تا ابد پر حرارت باشد»

از کنار سروهای بلند ،از کنار کاج های سبز میگذرم

تا به یک نیمکت داخل باغچه ای می رسم

نیمکتی که فقط یک نیمکت نیست

آن ، لانه ای است از آن عشق

آن خانه ایست از آن خاطره ها

مینشینم رویش

چشم هایم را می بندم ، نفسی می کشم و باز

بوی آن لحظه ها را میشنوم

پاکت سیگار کنت را از جیبم در می آورم

یک نخ از داخل آن بر میدارم

با همان فندک کهنه، فندکی که دوستی آن را داد

روشنش می کنم

من پکی میزنم ، باد پکی میزند

باز من، باز باد

باز هم آمد آن یار قدیمی

آنکه همیشه در تنهایی با من بود

آنکه هرکسی آمد رفت ولی او باز با من بود

او که با من یار مرا دیده

او که با من یار مرا بوسیده

او که با من عشق مرا فهمیده

او باز هم هست

یک پک من ، یک پک باد

بلند میشوم و به سوی دیگری میروم

بی هدف و آرام

صدایی می شنوم صدای گیتار است

نا خواسته به سویش می وم

میرسم به صدا

مردیست که میزند و میخواند:

«اگه یه روز بری سفر

بری ز پیشم بی خبر

دوباره باز....»

ایستاده گوش میدهم

اشک هایم جاریست

یک آهنگ ، دو آهنگ ، سه آهنگ

«باورم نمیشه دستات

توی دست من نباشن

رو درو دروار خونه

رنگ تنهایی بپاشن»